" Desire " - Bob Dylan

O Bob Dylan είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο είδος τύπου που περιπλέκεται συχνά για την ίδια την περιπλοκή. Στη διάρκεια της μέχρι τώρα καριέρας του, έκανε albums που εγκωμιάστηκαν ως μέγιστα ή που απορρίφθηκαν ως τα πιο φρικτά ή και τα δυο μαζί διχάζοντας τους κριτικούς. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μεγαλοφυΐα και μια τέτοια μεγαλοφυΐα, ένα ταλέντο τέτοιου αναστήματος, είναι αναγκασμένο να λάμπει ακόμη και στα πιο ελάχιστα που εμπνέεται.
“Εξαπάτησε” τους ανθρώπους στη σκέψη ότι ήταν λαϊκός τραγουδιστής της εργατικής τάξης, κατόπιν τους “εξαπάτησε” στη σκέψη ότι ήταν ψεύτικος, κατόπιν τους “εξαπάτησε” κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι ήταν ένας στρατευμένος τροβαδούρος, κατόπιν τους “εξαπάτησε” κάνοντάς τους να τον ανακηρύξουν “Προφήτη” και τελικά τους “εξαπάτησε” και εξακολουθεί να τους “εξαπατά” γιατί κανείς δεν μπόρεσε ποτέ και δεν μπορεί να καταλάβει τι στην ευχή είναι.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά που του αποδίδουν. Ξέρετε τι έκανε και τι κάνει πάντα; Έγραφε και συνεχίζει να γράφει τα πιο απλά πράγματα που του έρχονται στο κεφάλι. Ήταν και είναι ακόμα μία μεγαλοφυΐα. Τα τραγούδια του αφορούν σε όλες τις πλευρές της ζωής του και στον εσώτερο εαυτό του. Είπε κάποτε: “Αντί να μου αποδίδουν όλα αυτά που μου αποδίδουν, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πάρα πολύ απλό. Να αποκωδικοποιήσουν τους στίχους μου. Τότε θα ήξεραν για μένα τα πάντα..!

Το "Desire" είναι λίγο καλύτερο από το Blood On The Tracks, αλλά ταυτόχρονα είναι και λίγο …..χειρότερο!!! Είναι καλύτερο επειδή είναι μελωδικότερο και χειρότερο επειδή ο κατ’ εξοχήν ποιητής και στιχοπλόκος Dylan συνεργάζεται στιχουργικά με τον Jacques Levy.
Με το Desire επανέρχεται στο ατέλειωτο serial των τραγουδιών διαμαρτυρίας ('Hurricane' & 'Joey' για τον Rubin Carter και τον Joey Gallo αντίστοιχα, που κατηγορήθηκαν και φυλακίστηκαν άδικα). Πάλι καλά δηλαδή! Είναι βέβαια εντυπωσιακό που ο Dylan υπερασπίζεται έναν γκάνγκστερ (Gallo), αλλά τον παρομοιάζει με τον Robin Hood, επειδή πήγε κόντρα στην Ιταλική μαφία. Ένα άλλο όμορφο που συμβαίνει εδώ, είναι οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών που είναι “καινούργιες” για δίσκο του Dylan.

Το Desire είναι ένα ταξιδιάρικο album. Στο 'One More Cup Of Coffee' μας μεταφέρει τραγουδιστικά στην Ιερουσαλήμ. Το γνωρίζετε όλοι ασφαλώς. Δεν έχει να κάνει με την Ιουδαία το θέμα του, αλλά το τραγούδισμα του Bob εκεί παραπέμπει. Είναι υπέροχο από όπου και να το πιάσεις. Η μελωδία, η ενορχήστρωση και το τραγούδισμα είναι εξαιρετικά, όπως επίσης και το πολυαγαπημένο 'Mozambique'. Δεν έμαθα ποτέ γιατί προτιμάει την Μοζαμβίκη από την ….Τανζανία, αλλά εν πάση περιπτώσει το ταξίδι συνεχίζεται. Από τη Μοζαμβίκη μας πάει στην Ισπανία με το 'Romance In Durango' και μετά μας πάει στην Αίγυπτο με το 'Isis'. Ωραία πράγματα! Αυτό που δεν κατάφερα να εντοπίσω, είναι σε ποιο μέρος εστιάζει με το 'Black Diamond Bay' όπως επίσης δεν έμαθα ποτέ γιατί κρεμάστηκε ο Έλληνας, ούτε σε ποιο μέρος έγινε η έκρηξη του ηφαιστείου. Πάντως όλα αυτά, ο μαύρος κόλπος δηλαδή, ο Έλληνας και το ηφαίστειο με πάνε προς Σαντορίνη μεριά. Λέτε; Το τραγούδι που δεν μου άρεσε ποτέ από αυτό το album είναι το 'Sara'. Το διαζύγιο έχει βγει, ο γάμος έχει τελειώσει και της εξομολογείται μ’ αυτό το τραγούδι ότι την αγαπάει ακόμα, θυμίζοντάς της μάλιστα μέσα από τα στιχάκια ότι της έγραψε κάποτε το 'Sad-Eyed Lady Of The Lowlands'. Είναι όμως βαρετό και α-μελωδικό. Ίσως να παίζει ρόλο η προηγούμενη ενορχηστρωτική πανδαισία (και όχι μόνο) όλων των υπόλοιπων τραγουδιών.
Πρόκειται πάντως για ένα super album και είναι ένα από τα καλύτερα που έχει κάνει και το τελευταίο καλό για μια αρκετά μεγάλη περίοδο που θα ακολουθήσει, γιατί σε λίγο πρόκειται να πάρει τον ….κατήφορο!!!

Ετος κυκλοφορίας: 1976
Ειδος: rock
Περιεχόμενα:
1) Hurricane
2) Isis
3) Mozambique
4) One More Cup Of Coffee
5) Oh Sister
6) Joey
7) Romance In Durango
8) Black Diamond Bay
9) Sara.