Μπορεί ένας Άραβας να είναι "περισσότερο" jazzman από έναν Αφροαμερικανό;
Ο νεωτεριστής Τυνήσιος Anouar Brahem αποκαλύπτει μια καινούργια μουσική γεωγραφία.
Σε μια εποχή που η δαιμονοποίηση ανάγεται σε εργαλείο για την κατανόηση της σύγχρονης παγκόσμιας πραγματικότητας και κοινωνικά προσδιορισμένα φαινόμενα όπως ο "φανατισμός" σημασιοδοτούνται αγνοώντας τις συνθήκες που τα γέννησαν, μια νέα έξαρση του ρατσισμού είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.
Ο κίνδυνος να νοείται, πλέον, ο ισλαμικός κόσμος μόνο ως μήτρα θρησκευτικού φανατισμού είναι εμφανής. Το έργο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ της "πολιτισμένης Δύσης" που, κατά κύριο λόγο, διαμορφώνουν ένα καχύποπτο βλέμμα απέναντι στον όπου γης σκουρόχρωμο κελεμπιοφόρο, δεν ισοσκελίζεται (ακόμα και όταν δεν βρισκόμαστε μπροστά στο αλαζονικό "Είμαστε το μεγαλύτερο και δυνατότερο έθνος του κόσμου") με καταπραϋντικές κοινοτοπίες του τύπου: "Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες".
Το χάπι της αναπότρεπτης "σύγκρουσης των πολιτισμών" είναι λοιπόν ένα φάρμακο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καμιά συμπτωματολογία ακραίων φαινομένων.
Ο Anouar Brahem, που γεννήθηκε πριν από 44 χρόνια στην Τυνησία, ενσαρκώνει σήμερα τον μουσικό που είναι βαθύς γνώστης της δικής του μουσικής παράδοσης και ταυτόχρονα σημαντικός νεωτεριστής: ένας παραδοσιακός ουτίστας, αφού μελέτησε σε βάθος την αραβική μουσική, κι ένας νεωτεριστής όχι μόνο γιατί έβγαλε το ούτι από τα στενά όρια ενός συνοδευτικού οργάνου όπως, σχεδόν αποκλειστικά, το αντιλαμβαν όταν η τυνησιακή μουσική παράδοση, αλλά κυρίως γιατί έστρεψε το βλέμμα του σε διαφορετικούς μουσικούς πολιτισμούς όπως η αφροαμερικανική μουσική και οι σύγχρονες μουσικές του αυτοσχεδιασμού, ανάγοντάς τες σε εργαλεία που τον βοηθούν να επιχειρήσει μια καινούργια ανάγνωση και της δικής του παράδοσης.
Το "Thimar" δεν αποτελεί ένα αμήχανοάθροισμα μουσικών πολιτισμικών στοιχείων, αλλά μια μουσική που προκύπτει από τη συνάντηση τριών αυτοσχεδιαστών οι οποίοι δεν καλούνται να αρνηθούν τίποτα από τη στυλιστική τους ιδιαιτερότητα στο όνομα της συνύπαρξης.
Ακούγοντας τη μουσική του Anouar Brahem, αφήστε το ούτι, που εδώ και κάμποσους αιώνες άνθρωποι από τρεις ηπείρους έμαθαν να μοιράζονται τα ηχοαρώματά του, να μας αποκαλύψει μια καινούργια μουσική γεωγραφία. Αυτή η γεωγραφία ίσως να μην είναι μόνο η απάντηση στον μονόδρομο της «αναπόφευκτης σύγκρουσης των πολιτισμών», ίσως να είναι το πιο «πονηρό» μονοπάτι για να την αποφύγουμε.
Ο νεωτεριστής Τυνήσιος Anouar Brahem αποκαλύπτει μια καινούργια μουσική γεωγραφία.
Σε μια εποχή που η δαιμονοποίηση ανάγεται σε εργαλείο για την κατανόηση της σύγχρονης παγκόσμιας πραγματικότητας και κοινωνικά προσδιορισμένα φαινόμενα όπως ο "φανατισμός" σημασιοδοτούνται αγνοώντας τις συνθήκες που τα γέννησαν, μια νέα έξαρση του ρατσισμού είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.
Ο κίνδυνος να νοείται, πλέον, ο ισλαμικός κόσμος μόνο ως μήτρα θρησκευτικού φανατισμού είναι εμφανής. Το έργο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ της "πολιτισμένης Δύσης" που, κατά κύριο λόγο, διαμορφώνουν ένα καχύποπτο βλέμμα απέναντι στον όπου γης σκουρόχρωμο κελεμπιοφόρο, δεν ισοσκελίζεται (ακόμα και όταν δεν βρισκόμαστε μπροστά στο αλαζονικό "Είμαστε το μεγαλύτερο και δυνατότερο έθνος του κόσμου") με καταπραϋντικές κοινοτοπίες του τύπου: "Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες".
Το χάπι της αναπότρεπτης "σύγκρουσης των πολιτισμών" είναι λοιπόν ένα φάρμακο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καμιά συμπτωματολογία ακραίων φαινομένων.
Ο Anouar Brahem, που γεννήθηκε πριν από 44 χρόνια στην Τυνησία, ενσαρκώνει σήμερα τον μουσικό που είναι βαθύς γνώστης της δικής του μουσικής παράδοσης και ταυτόχρονα σημαντικός νεωτεριστής: ένας παραδοσιακός ουτίστας, αφού μελέτησε σε βάθος την αραβική μουσική, κι ένας νεωτεριστής όχι μόνο γιατί έβγαλε το ούτι από τα στενά όρια ενός συνοδευτικού οργάνου όπως, σχεδόν αποκλειστικά, το αντιλαμβαν όταν η τυνησιακή μουσική παράδοση, αλλά κυρίως γιατί έστρεψε το βλέμμα του σε διαφορετικούς μουσικούς πολιτισμούς όπως η αφροαμερικανική μουσική και οι σύγχρονες μουσικές του αυτοσχεδιασμού, ανάγοντάς τες σε εργαλεία που τον βοηθούν να επιχειρήσει μια καινούργια ανάγνωση και της δικής του παράδοσης.
Το "Thimar" δεν αποτελεί ένα αμήχανοάθροισμα μουσικών πολιτισμικών στοιχείων, αλλά μια μουσική που προκύπτει από τη συνάντηση τριών αυτοσχεδιαστών οι οποίοι δεν καλούνται να αρνηθούν τίποτα από τη στυλιστική τους ιδιαιτερότητα στο όνομα της συνύπαρξης.
Ακούγοντας τη μουσική του Anouar Brahem, αφήστε το ούτι, που εδώ και κάμποσους αιώνες άνθρωποι από τρεις ηπείρους έμαθαν να μοιράζονται τα ηχοαρώματά του, να μας αποκαλύψει μια καινούργια μουσική γεωγραφία. Αυτή η γεωγραφία ίσως να μην είναι μόνο η απάντηση στον μονόδρομο της «αναπόφευκτης σύγκρουσης των πολιτισμών», ίσως να είναι το πιο «πονηρό» μονοπάτι για να την αποφύγουμε.
Ο Τυνήσιος Anouar Brahem είναι βιρτουόζος στο έγχορδο ούτι.
Η δισκογραφική του καριέρα ξεκίνησε το 1991 με το άλμπουμ "Barzakh" (ECM 1432, συνοδευόμενος από ένα Tυνήσιο τρίο). Συνεχίστηκε τέσσερα χρόνια μετά, με το "Madar" (ECM 1515, μαζί με το Νορβηγό σαξοφωνίστα Jan Garbarek και τον Πακιστανό δεξιοτέχνη των tablas, Shaukat Hussain) και με το "Khomsa" (ECM 1561, με μουσική του Brahem γραμμένη για το τυνησιακό θέατρο και τον κινηματογράφο). Η εκτίμηση της οποίας χαίρει ο Brahem -τόσο στην πατρίδα του όσο και στη διεθνή jazz κοινότητα- ως ανανεωτής και μαζί παραδοσιάρχης με τη βαθύτερη έννοια του όρου, επιβεβαιώνεται από τη νέα του δουλειά με τον πιο θριαμβικό τρόπο.
Σημεία αναφοράς του "Thimar" είναι από τη μια η κλασική αραβική μουσική και από την άλλη η σύγχρονη jazz.
Η δισκογραφική του καριέρα ξεκίνησε το 1991 με το άλμπουμ "Barzakh" (ECM 1432, συνοδευόμενος από ένα Tυνήσιο τρίο). Συνεχίστηκε τέσσερα χρόνια μετά, με το "Madar" (ECM 1515, μαζί με το Νορβηγό σαξοφωνίστα Jan Garbarek και τον Πακιστανό δεξιοτέχνη των tablas, Shaukat Hussain) και με το "Khomsa" (ECM 1561, με μουσική του Brahem γραμμένη για το τυνησιακό θέατρο και τον κινηματογράφο). Η εκτίμηση της οποίας χαίρει ο Brahem -τόσο στην πατρίδα του όσο και στη διεθνή jazz κοινότητα- ως ανανεωτής και μαζί παραδοσιάρχης με τη βαθύτερη έννοια του όρου, επιβεβαιώνεται από τη νέα του δουλειά με τον πιο θριαμβικό τρόπο.
Σημεία αναφοράς του "Thimar" είναι από τη μια η κλασική αραβική μουσική και από την άλλη η σύγχρονη jazz.
Έτος κυκλοφορίας: 2000
Είδος: jazz/world
Περιεχόμενα:
1. BADHRA
2. KASHF
3. HOUNDOUTH
4. TALWIN
5. WAQT
6. UNS
7. AL HIZAM AL DHAHBI
8. QURB
9. MAZAD
10. KERNOW
11. HULMU RABIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου